Mag/moet ik mezelf een fan noemen van het werk van Fred Hersch? Ik denk van wel en dus is de kans nogal klein, dat ik objectief ga schrijven over de nieuwe plaat van de New Yorkse pianist die mijn en veler leven grondig veranderd heeft, door de bijzondere en zelfs unieke manier waarop hij de jazz van de jongste vier decennia mee een gezicht gegeven heeft. Ik zou ze moeten gaan tellen, de CD’s en LP’s die ik van Hersch in de kast heb staan, maar het zijn er vast meer dan twintig en deze nieuwe, een heuse Corona-plaat, zal daar een prominente plaats in krijgen, dat weet ik nu al wel, nadat ik ze een keer of acht beluisterd heb. Al heel snel nadat het Covid-19 de hele wereld stillegde, bedacht Hersch dat gewoon zitten te wachten toch geen optie was voor een creatieveling als hijzelf en begon hij via Facebook elke dag een andere “Song of the Day” te spelen voor wie wilde inloggen. Dat waren soms eigen composities, maar net zo goed kon het gaan om dingen van anderen, die op de ene of andere manier indruk op hem gemaakt hadden. Vandaag is er dus deze “Songs from Home”, die daar een rechtstreeks uitvloeisel van is.

Fred Hersch zelf omschrijft de plaat als een “comfort Food”-album, zo’n troostplaat, die je net zo goed nodig hebt als lekker eten, waarvan je weet dat je diëtiste er niet helemaal blij mee zou zijn, maar waarvan je je duidelijk (voor even) beter voelt. Neem daarbij nog in rekening dat Fred in oktober 65 werd, een leeftijd, die voor de meesten onder ons toch wel iets speciaals inhoudt, al was het maar omdat we dan mogen ophouden met werken, én dat de States op dat moment in een ongekende situatie van verdeeldheid zaten, vanwege de verkiezingen, waarvan we intussen de uitslag kennen, maar die in de USA wel diepe wonden hebben geslagen. En dus trok Fred zich een week lang terug in zijn buitenverblijfje in de bossen, waar enkel het minimumcomfort en een Steinway staan en hij nam dus zelf deze plaat op, met behulp van zijn laptop.

De CD bevat tien nummers die samen net geen uur duren en die je keer uitnodigt om de repeat-knop in te drukken: vanaf opener “Wouldn’t It Be Loverly” uit “My Fair Lady”, merk je al meteen dat je hier getuige gaat zijn van iets bijzonders: Hersch is een indrukwekkende pianist, die vooral aanspreekt omwille van zijn muzikaliteit en de toon waarmee hij speelt. Er zijn wellicht meer vingervlugge pianisten, maar de vertolkingen van Hersch weten je telkens weer te raken. Ook Jimmy Webb’s “Wichita Lineman” zet je aan het denken: zo heb je dit nummer nog nooit gehoord en het geeft je een lezing van” de popsong”, zoals je die zelf nooit bedacht zou kunnen hebben. Idem dito met “All I Want” van Joni Mitchell, zelf een kampioene van de verrassende arrangementen én een dame die een grote indruk maakte op de toen nog jonge Hersch.

Van Cole Porter is er “Get Out of Time”, een song die spreekt over reizen, ontdekken, ontmoeten en de eenzaamheid de kop indrukken, een gevoel dat ook Duke Ellington’s “Solitude” voortjaagt.Van Hersch zelf zijn”Sarabande”, een reprise van een opname uit 1986 en “West Virginia Rose”, geschreven voor mama en oma Hersch en hier gekoppeld aan dé folksong der folksongs, “The Water Is Wide”. Allemaal schoonheid per strekkende centimeter en heerlijk afgerond met een vrolijke lezing van de Lennon-McCartney-klassieker “When I’m 64”. Dat was nog altijd de leeftijd van Hersch, toen hij voorbije zomer deze plaat opnam. Nu ze er ook is, is Fred al eventjes 65 geworden en kunnen we weer een parel aan onze platenkast toevoegen en tegelijk een plekje reserveren in onze eindejaarslijst, want dit is werkelijk van een indrukwekkende schoonheid. Lang leve Fred Hersch! Moge Covid-19 snel verslagen kunnen worden, maar tegelijk: dankuwel Covid-19 voor deze heerlijke plaat van een van de echte allergrootsten!

(Dani Heyvaert)